Opgestaan in onze kleurrijke kamer van de fantasie van Deborah, op naar de laatste klimstroken.
Frisjes was het bij ons arendsnest. Nog eens een karig ontbijt, deze keer op kleurrijke, edoch te lage stoeltjes. Laatste keer alles klaargemaakt en ingepakt voor de allerlaatste rit. Het voelt onwezenlijk aan. 26 Dagen hetzelfde ritueel dat, voor mij, toch maar niet wende. Altijd dat onbehaaglijk gevoel van ‘heb ik alles bij’. Geen inrijtijd vandaag, onmiddellijk bergje op, en hoe. Nog even gestopt voor een foto van Calcata in de ochtendzon.
Vandaag zou ook een einde komen aan de grote geheimhouding. Al dagen moet ik voor Jos een verrassing geheim houden. We moesten persé op 26 september in Rome zijn. Ik moest stiekem het adres van ons laatste verblijf meedelen aan het thuisfront. Werd daarvoor zelfs lastig gevallen tijdens een beklimming! We moesten op een bepaald uur ter plekke zijn. Stress alom.
Toch genoot ik van deze laatste rit in je gelooft het niet, de volle zon. Hoewel de wind, die in ons voordeel blies, het frisjes hield. Eén na één kon ik de klimmetjes afvinken op het roadbook en eens Sacrofano bereikt was het een lange afdaling naar de vallei van de Tevere (Tibet). De laatste mooie vergezichten werden vastgelegd op ons netvlies. Heel mooi ware het niet dat we op onze hoede moesten zijn voor het verkeer. In Prima Porta dronken we een koffietje in de zon. Verderop kwamen we eindelijk op het fietspad langs de stroom. Tussen de wuivende riethalmen reden we, bijna euforisch naar ons einddoel toe. Foto laten nemen bij de eerste stadspoort. Dan de wereldstad in, onwennig in het verkeer. Bij het St. – Pietersplein opgeslokt worden door de massa toeristen. Niet op het plein mogen. Foto’s laten nemen van ons bij het einddoel. Juichen en lachen, we did it! Jos opjagen om verder te rijden. Moeizaam de weg vinden. Waar zitten die nonnen die we telefonisch niet konden bereiken? Wat is de verrassing voor Jos? Nonnen gevonden en blijkbaar was er voor ons al een kamer geboekt. Toen viel mijn frank. De verrassing was niet voor Jos, maar voor mij. Mijn broer, Leo, wasin de stad! Jammer genoeg was hij, na uren wachten, een broodje gaan kopen, net wanneer we aankwamen. Murphy, wet je wel. Het weerzien is daarom niet minder hartelijk. Samen de stad verkend, lekker gegeten. Leo vertrekt morgenvroeg terug naar België. Wij hebben nog een paar dagen om deze mooie stad te verkennen.
Jos en Johan.
Jos en Johan 