Dag 19:Motagnon-Ferrera 80 km tot 1594

 

Een ontbijt op bestelling, verwachte , zei de madam en zo was het. We zaten alweer helemaal alleen in de eetzaal. Gezellig is dat niet. Smaken deed de plaatselijke hesp wel.

Bij het buitenrijden van de stad wisten we al dat het een hete dag zou worden. Hoewel dat tijdens het rijden best meeviel. In Bada Polinese stopten we op de markt. Best gezellig was het daar, heel anders dan in onze mooie ommuurde stad.

Het rijden ging heel vlot want opnieuw vlak. Onze reisgezel van dagen, de Adige, zou vandaag de Po worden.

Bij het binnenrijden van Lendinara zagen we een mooi, klein kerkje en dat wilden we best bekijken. We spraken de man aan die buiten onkruid stond te ruimen. Hij was blijkbaar heel blij met onze interesse want we kregen alle informatie weliswaar in het Italiaans en jullie weten wel hoe beperkt onze kennis is van deze taal. Hij was echt niet te stuiten en we mochten niet weg vooraleer campanile te beklimmen. Tutti E Originale, 15de eeuw, tot zelfs de pezen van een stier waarmee de 2 klokken waren opgehangen. Allé, we made his Day. Zijn oogskes blonken. Toffe ontmoeting. In Lendinara bezochten we op zijn aanraden ook de kerk van de Zwarte Madonna. Interessant, je kon er bronwater drinken en tappen, wat Jos ook deed.

De hitte was toegenomen en we moesten regelmatig drinken.

Toen we bijna in Ferrari kwamen was de brug over de Po afgesloten. Een vriendelijke, nog oudere man, wees ons de weg. Dat bleek een overzet boot te zijn. Een kleintje, maar meer moet dat niet zijn. Een half uurtje later reden we de stad binnen. Voor mij was dit niet nieuw, maar het was een aangenaam weerzien. We zochten een bar waar men AA bier schonk en vonden er één! Dan naar onze b&b. Leuke plek, net binnen de muren. Hotels geboekt voor de volgende dagen en dan de stad in. Leuk in de avondzon. De kerk stond buiten in de steigers  en binnen was een dienst bezig. We hebben de enorme kathedraal wel kunnen bezoeken.

Algauw zaten we op het terras van een restaurant om te eten en te drinken. Onze pijp was snel uit. De tocht laat zijn sporen na.

Vandaag kunnen we het tweede boekje opbergen, deel 3 heeft nog heel wat in petto.

Jos en Johan

Dag 28:Rome 20.000 stappen en 1300 trappen

Afsluitende dag. Veel kms, maar te voet, onze fietsen zijn immers al op weg naar huis. Te voet en met het openbaar vervoer want we hebben een kaart voor 3 dagen. Eerste stop: de St. – Pietersbasiliek. De wachtrij mocht er al zijn en we foefelen ons tussen de wachtenden. Ik wil persé op de koepel. Eerst de basiliek bekeken, dan de crypte en tenslotte aangeschoven om de koepel te bezoeken. Uiteraard gingen we met de trap naar boven en niet met de lift. Veel volk ging met ons mee. Op de binnenring had je een zicht op het volk beneden. Dan beseften we pas hoe hoog dat was. Jos verstopte de tekeningen van zijn kleinkinderen en ik mijn armband van Nidasjtere vermits mijn opdracht volbracht was. Nadien klommen we nog naar de buitenkant van de koepel met als beloning een uniek zicht op de stad, fantastisch. De weergoden bleven ons gunstig gezind tot het einde.

Iets eten en drinken en dan op zoek naar het secretariaat van de pelgrims. Jos wilde terecht zijn diploma. Eerst de metro, dan een goede wandeling om terecht te komen op de verkeerde plaats. Bleek dat we terug moesten naar het St. – Pietersplein! Te voet terug, diploma gekregen, Jos fier en blij  Per bus terug en diploma gevierd met een pint. Blij en babbelen met een Amerikaanse en en jonge Nieuw-Zeelander. Allé, het was plezant. Daarna onze route verkend voor vannacht en tickets gekocht . We zijn dus klaar voor de allerlaatste etappe, e terugvlucht naar de heimat.

Jos en Johan

Waarom doe je nu een pelgrimstocht naar Rome?

Voor de sportieve uitdaging, ja een beetje want je heb je er op voorbereid  je kan het. Je denkt volgend jaar 70, nu doen nu het nog kan. Ik ondervond het gisteren nog toen we terug kwamen van de fiets wegbrengen naar Soenens.

We zaten op een trein die ons terugbracht naar Rome. Toevallig of niet zat tegenover mij een bloedmooi meisje met een mooie decolleté met op de rechterzijde een mooie tache de beaute die mij niet losliet. Maar ondanks al dieschoonheid viel ik in slaap. Pelgrims horen een inspanning te te leveren dus naast het fietsen hadden Johan en ik voorgenomen geen alcohol te drinken  We zijn dus specialisten geworden in AA bieren. We kunnen jullie verzekeren dat Duitsland en Sud tirol betere AA bieren heeft dan bij ons. Waarom die je het nog, natuurlijk voor janien en de kinderen en de vooral kleinkinderen. Dikwijls aan gedacht en gemist. Dan is er nog de rest van de familie en vrienden die het moeilijk hebben met hun gezondheid. We hebben kaarsen gebrand en gedacht aan jullie en gevraagd voor liefde en  een goede gezondheid. Een goede fietsmaat is de belangrijkste voorwaarde om je pelgrimstocht te laten lukken. Met Johan is het een genoegen om een een maand te fietsen zonder problemen. Hij klimt beter en kent meer Italiaans dan mij. Hij schrijft iedere zijn verhaal en ik zorg voor de foto’s.

We hebben langs vele reviseren en op dijken gereden. We hadden geen stukken aan onze fietsen en hadden altijd mooi weer. We hadden het geluk mee. Goede verblijven, Goed ontbijt, geen problemen met boekingen. We hebben prachtige natuur gezien, fijne ontmoetingen met andere pelgrims en de plaatselijke bevolking. We zagen kleine dorpjes met uitstraling door hun eenvoud en prachtige kleine kerkjes. Maar ook steden met veel te grote kerken die niet gebouwd werden voor de meestal arme bevolking maar voor de plaatselijke bisschop of de plaatselijke( schijn) heiligen in meestal lege kerken .

Ik draag deze pelgrimstocht op aan al de lieve mensen Janien, Jeroen,Femke,Jo, Inge maar vooral aan de kleinkinderen Cisse, Nine, Lauke, Meis en Rosie. Bedank aan iedereen die ons volgde op de blog en ons steunde. Johan en Jos hebben veel geluk gehad alles zat mee met de jullie hulp en die van hierboven.

Nog een zeer speciale dank aan onze lieverds die het voor ons mogelijk maakten om dit avontuur te beginnen en te realiseren. Schatjes dikke kussen en tot morgen.

Dag 27:Rome-Rome 16km fietsen binnenbrengen

Onze moeilijkste en kortste route!

Een avond doorgebracht met een derde man, broer Leo, die voor ons een goed woordje had gedaan bij de nonnen (Braziliaanse, Oekraïne zusters). Straf, een broer hebben die voor 2 dagen naar Rome komt, om ons te verwelkomen. ’s Morgens om 7.00u afscheid genomen. Wij dus weinig geslapen. Goed ontbijt bij de nonnen en daarna Soetens gebeld om de terugkeer van de fietsen te regelen. Blijkt dat we snel moeten zijn, de vrachtwagen is er weldra. Wij dus snel op pad met de GPS als gids. Nu hebben we 2200km gefietst, maar die tocht was de gevaarlijkste van de gehele reis. Het verkeer in Rome was hectisch en we moesten regelmatig banen oversteken met snel verkeer. Ook met vele brommers die je links of rechts voorbijstaken. Ook de weg beschrijving naar de camping was onduidelijk. Waren wij blij dat we er waren.

Daar bleek dat we eigenlijk niet welkom waren … Soetens en de plaatselijke medewerker hadden blijkbaar niet goed gecommuniceerd en wij waren er de dupe van. Uiteindelijk viel alles in de plooi en vertrok ons materiaal sneller dan verwacht. Intussen was ‘ons Hilde’ opgedoken. Zij kreeg ook onder haar voeten van die man, die was totaal opgedraaid.

Nadien hebben we samen een pint gedronken en nog één. Georgio bleek de man te heten die ons zo raar behandelde. Hij heeft dan zijn excuses aangeboden en geeft een heel verhaal gedaan in een sappig Engels. De tram bracht ons terug naar de stad en we wilden Villa  Borghese bezoeken.  We zijn terecht gekomen in the middle of nowhere, tussen afval. Niet te geloven. Wij dus maar terug op de metro naar andere oorden. We hebben een paar zaken bekeken, tof, daar niet van, maar onze geest zit al ergens anders.

Leuke anekdote: Jos heeft zijn pelgrims pas terug! Een eerlijke vinder (ja ze bestaan nog) heeft zich de moeite getroost om die pas o te sturen naar de gemeente, daar heeft een voorbeeldige ambtenaar hem verstuurd naar zijn thuisadres. Janien heeft de pas aan mijn vrouw gegeven en Leo bracht hem tot hier. Fantastisch toch. Morgen gaat Jos zijn diploma claimen, benieuwd of dat zal lukken.

Jos en Johan.

Dag 26 Calcata-Rome 50 km tot 2130 km

Opgestaan in onze kleurrijke kamer van de fantasie  van Deborah, op naar de laatste klimstroken.

Frisjes was het bij ons arendsnest. Nog eens een karig ontbijt, deze keer op kleurrijke, edoch te lage stoeltjes. Laatste keer alles klaargemaakt en ingepakt voor de allerlaatste rit. Het voelt onwezenlijk aan. 26 Dagen hetzelfde ritueel dat, voor mij, toch maar niet wende. Altijd dat onbehaaglijk gevoel van ‘heb ik alles bij’. Geen inrijtijd vandaag, onmiddellijk bergje op, en hoe. Nog even gestopt voor een foto van Calcata in de ochtendzon.

Vandaag zou ook een einde komen aan de grote geheimhouding. Al dagen moet ik voor Jos een verrassing geheim houden. We moesten persé op 26 september in Rome zijn. Ik moest stiekem het adres van ons laatste verblijf meedelen aan het thuisfront. Werd daarvoor zelfs lastig gevallen tijdens een beklimming! We moesten op een bepaald uur ter plekke zijn. Stress alom.

Toch genoot ik van deze laatste rit in je gelooft het niet, de volle zon. Hoewel de wind, die in ons voordeel blies, het frisjes hield. Eén na één kon ik de klimmetjes afvinken op het roadbook en eens Sacrofano bereikt was het een lange afdaling naar de vallei van de Tevere (Tibet). De laatste mooie vergezichten werden vastgelegd op ons netvlies. Heel mooi ware het niet dat we op onze hoede moesten zijn voor het verkeer. In Prima Porta dronken we een koffietje in de zon. Verderop kwamen we eindelijk op het fietspad langs de stroom. Tussen de wuivende riethalmen reden we, bijna euforisch naar ons einddoel toe. Foto laten nemen bij de eerste stadspoort. Dan de wereldstad in, onwennig in het verkeer. Bij het St. – Pietersplein opgeslokt worden door de massa toeristen. Niet op het plein mogen. Foto’s laten nemen van ons bij het einddoel. Juichen en lachen, we did it! Jos opjagen om verder te rijden. Moeizaam de weg vinden. Waar zitten die nonnen die we telefonisch niet konden bereiken? Wat is de verrassing voor Jos? Nonnen gevonden en blijkbaar was er voor ons al een kamer geboekt. Toen viel mijn frank. De verrassing  was niet voor Jos, maar voor mij. Mijn broer, Leo, wasin de stad! Jammer genoeg was hij, na uren wachten, een broodje gaan kopen, net wanneer we aankwamen. Murphy, wet je wel. Het weerzien is daarom niet minder hartelijk. Samen de stad verkend, lekker gegeten. Leo vertrekt morgenvroeg terug naar België. Wij hebben nog een paar dagen om deze mooie stad te verkennen.

Jos en Johan.

 

Amelia-Calcata 67 tot 2080

1. Self service bij Sylvia want zij was al gaan werken. Vrij karig ontbijt, maar voldoende. De stad verlaten was gemakkelijker dan er binnen te rijden. Er volgde, na een korte klim een lange afdaling naar Orte. Dan was Het uit met de pret. De stevige klimmetjes volgden mekaar op en het frisse gevoel van de, overigens alweer stralende ochtend, verdween. In Vasanello was het tijd voor een koffie en om iets lekkers om te eten. Tekeningetje gemaakt van het oude kerkje. Daarna wat sukkelen met de GPS (Jos ambetant…) en het duurt een tijdje vooraleer we zeker zijn van de route. Verderop is de straat onderbroken en moeten we verder op O verhard, maar dat is alzo goed dan slechte tarmac. Even de kluts en de weg kwijt bij Corchiano. Daar even gestopt en zowaar AA bier gevonden in een winkel. Dat smaakte. Daarna alweer klimmen en terecht komen in veel verkeer en een vieze stad, wij snel verder na een korte stop. Met nog wat stevige hellingen onder de wielen bereikten we het in mijn roadbook omcirkelde stadje Calcata. Dan bemerkten we dat we te ver gereden waren….! Eigenlijk moesten we in dat vieze stadje logeren. Geen nood, andere b&b gezocht en gevonden. De andere via voicemail in ‘Pfaff Italiaans’ afgezegd (sorry). Onze verhuurster moest de kamer nog klaarmaken. Bleek dat Calcata zo’n prachtig middeleeuws dorpje is. Een are dsnest op een rots. Schilderachtige plek bewoond door ‘artiesten’ en overjaarse hippies.
2. Onze kamer was psychedelisch te noemen. De jonge gastvrouw, zo crazy als een achterdeur, paste perfect bij ons.
3. ’s Avonds gaan eten in het enige restaurant dat open was. Even gebabbeld met Paul en Mike, een West-Vlaams koppel dat eveneens de route volgde, maar met E-bikes (geen echte dus). Geen verslag kunnen maken wegen ’s geen verbinding en uit puur miserie vroeg naar bed. Door mijn fout zou onze laatste rit nog korter zijn dan voorzien. Rome here we come!

Jos en Johan.

 

Dag 24:Assisi-Amelia 85 km tot 2013

Assisi ontwaakte in alle stilte, buiten de vuilniskar natuurlijk. Ons gezellig hotelletje voorzag ons van een goed ontbijt en dat zouden we vandaag nodig hebben. Nochtans was de aanloop zeer rustig. Bergaf  vanuit de stad en dan over super rustige wegen onder een bewolkte hemel. De weergoden waren alweer met ons want we hadden veel klimwerk voor de boeg.

Eens Bevagna (mooi dorp trouwens) voorbij, na 25 km, begon het spel. Dat betekende dat we veel alleen reden en tijd hadden om te denken. Overdenken waar we allemaal gezeten hadden en plots beseffen dat de reis bijna gedaan is! Toch afzien soms en dan denken: nidasjtere. Uiteraard kan je ook genieten van de typische Umbrische vergezichten. Heuveltoppen met dorpjes erop. Soms reden we door schilderijen. Regelmatig hielden we halt voor een schnabbel en een drankje. We geraken bijna niet meer aan Aa bier, alleen nog in een winkel. Cola steekt zo rap tegen.

De klimmetjes volgden elkaar snel op, de afdalingen waren leuk. Het is echter steeds opletten voor scheuren en gaten in het wegdek. Eigenlijk is dat normaal hier in de streek met al die aardbevingen, maar het is soms gevaarlijk fietsen. We bezochten een klein, zeer oud kerkje met wandschilderingen.

Veel tijd hebben we onderweg niet verloren behalve voor een langere pauze tijdens het middageten  en toch was het vier uur toen we aan Amelia toekwamen. Onze b&b lag opnieuw in de ommuurde stad. Dat betekende opnieuw en klim om te eindigen. Alweer werd het té steil en moesten we van de fiets. Jos moest even bekomen en ik kon te voet naar de bank. Toffe plek om te logeren. We vrezen echter dat het ontbijt gene vette zal zijn.

Het stadje is schilderachtig, maar veel activiteit is er niet. De kathedraal is een mastodont en overmatig versierd, zoals zo vaak.

Op de omwalling voelden we de straffe wind  hij blies ons bijna van de wal. Hopelijk valt hij morgen weg.

We zijn klaar voor de laatste 2 etappes. Onze benen hebben nu rust nodig.

Jos en Johan.

 

 

 

Dag23:Sansepolcro-Assisi 94km tot. 1933km

 

Om 7u30 vertrokken en een ontbijt genomen in het stationscafe tegen een zeer democratische prijs. Het voelde wat frisjes aan, we waren nog nooit zo vroeg op pad.

Vaarwel Sansepolcro misschien tot nooit meer. De eerste kms deden we het rustig aan en toch konden we al snel onze jasjes opbergen. Wat we weersgewijs tot nog toe mochten meemaken is buitengewoon. Nog een dag of drie zou tof zijn. In Cita Di castello hielden we halt voor een cultureel bezoek. Het is ongelooflijk hoe groot de kerken hier zijn in provinciesteden. Het profiel van de rit was matig, maar nu en dan was het toch klimmen. 13 km moesten we een hoofdweg volgen. Het verkeer viel mee, de kwaliteit van de ‘tarmac’ daarentegen was veeel minder. We hadden nauwelijks tijd om rond te kijken, we moesten constant uitkijken voor putten en scheuren in de weg. Een mens zou verlangen naar onverhard! Daar het warmer was geworden drong een ‘drinking’ zich op. Jos kiest een terrasje in Umbertide en wie zit daar… juist ja, ‘ons Hilde’. Samen iets gedronken, wat bijgebabbeld en afgesproken in Assisi om eventueel samen iets te eten.

We volgden vandaag de vallei van de Tiber en tot mijn verbazing herkende ik plotsklaps ineens een plant in de velden… tabak. Dat riep uiteraard (voor wie mij wat kent) herinneringen op. Er is hier nog wel tabak, maar blijkbaar niet meer individueel want de boerderijen staan leeg en zijn vervallen, jammer.

In een klein dorp stopten we nog eens en daar ze opnieuw, ons Hilde. Daarna ging het goed bergop en hebben we haar niet meer terug gezien. Intussen was het heel warm geworden.

Plots hoor ik achter mij een soort oerkreet… Jos had een insect binnen gekregen en dat beest had hem gestoken! Gelukkig was hij ersnel bij. Desalniettemin zijn we bij een bar gestopt om ijs vragen.

Dat heeft toch geholpen want Jos heeft niet meer geklaagd. Ons einddoel van de dag dook plots op in de verte. De stad plakt zo mooi tegen de bergflank. Tijd om het adres in te tikken. Desillusie, we logeerden buiten de stad. Tot we de hulp van de gps inriepen, die gaf aan dat we in de stad logeerden. Ikken content… tot we aan de klim begonnen. Zelfs op de kleinste versnellingen was het krampachtig duwen en eens in de stad hebben we moeten stappen. Echt niet te doen. Het hotel is één van die oude gebouwen met een trapje op aan de ingang. De fietsen staan gestald bij de buurman, artiest.

De verkenning van het stadje was beperkt, want eigenlijk zijn we hier al geweest. In de dubbele kerk kwamen we Hilde tegen. Zij logeerde op een camping in het dal en was per fiets naar boven gekomen. We aten samen en namen dan afscheid. Zij zou pas later in Rome aankomen. Het was wel plezant om iemand regelmatig tegen te komen.

Assisi by night is een aanrader. Van op de ‘belvedere’ van ons hotelletje heb je een prachtig zicht op de vallei met duizenden lichtjes en op de verlichte stad.

Morgen wacht ons nog heel wat klimwerk zodus niet te laat naar bed.

Jos en Johan.

 

Dag22 Pietracuta-Sansepolcro 67km tot 1839km

Georganiseerde start en dus waren we tijdig op pad. Wel eerst de bandenspanning nagekeken en er moest verbazend veel lucht bij. Ligt aan de slechte wegen zeker.

Ons ontbijt was eerder karig te noemen, wat een contrast met gisteren. Enfin wij op pad in een stralende ochtend. Het beloofde warm te worden. Als appetizer kregen we een stukje onverhard voorgeschoteld met hellingetjes tot 15%. Slecht schakelen betekende voet aan de grond. Daarna moesten we de grote baan op met het verkeer naast ons. Het is zaterdag dus bikers dag. Er zijn motoren al racend langsgereden en dat was vervelend. Die mannen zouden ons de gehele rit ambeteren. Blijkbaar is deze berg erg in trek om te oefenen.

Bijna de gehele voormiddag hebben we geklommen, nu eens steil dan minder. 2 Drink stops drongen zich op. Ondertussen kwamen we 2 Nederlanders tegen die we ook in Duitsland hadden gezien. Efkens bijbabbelen en weer weg. Daar we elk op ons ritme klommen waren er hele pozen dat alleen reden. Tijd genoeg om te mediteren en je te laten ‘dragen door de berg’ .

Omstreeks 13.00u. waren we allebei boven op de Valico Di Viamaggio. Een behulpzame jonge dame zorgde voor de passende foto.

Jasje aangetrokken voor de afdaling  van 17 (!) km. Best plezant en ik trachtte als een ‘echte’ te dalen met afsnijden van de bochten e.d.. Tot mijn grote verbazing kreeg ik onder mijn voeten van Jos. Blijkbaar had ik near crash gehad met één van die snelle mannen op hun motoskes. Ikzelf heb er totaal niets van gemerkt, nochtans was die kerel vol in de remmen moeten gaan.

Het was warm in de vallei toen we toekwamen in Sansepolcro. B&b opgezocht en dan onze fietsen eens onder handen genomen. Dat was echt nodig. Wasje gedaan (nog maar eens) en dan de stad ingetrokken kwestie van een beetje cultuur op te doen. Kerken bekeken, museum bezocht, een tentoonstelling bezocht en vergeten naar het thuisfront te bellen…!

Lekker gegeten in een Toscaans restaurant. We zullen niet te laat in ons bed zitten, recuperatie is nodig. Morgen een vrij lange rit die ons naar Assisi brengt.

Jos en Johan.

Dag 21Ravenna-Pietracuta 78km Tot 1766

Een schitterend ontbijt met liefde gemaakt en met liefde en smaak verorberd. Vrij vlot uit het mooie Ravenna geraakt. Eerst een niet zo tof stukje gefietst om dan op onverhard door een prachtig bos te rijden. Het onverhard rijden ligt ons dikwijls beter dan het slecht asfalt (tarmac zegt Jos) met scheuren en gaten. Dat is pas gevaarlijk.

Na het bos kwamen we uit in een natuurgebied waar er gevist kan worden met grote netten aan katrollen.

Het stuk nadien was waarschijnlijk het minst interessante van de gehele reis. Langs typische badplaatsen met de even typische ligplaatsen met parasollekes. Gelukkig was er weinig volk. Het was draaien en keren om de weg te vinden. Kaart en GPS zaten niet steeds op dezelfde golflengte!

Wat was ik blij dat we opnieuw op ‘den buiten’ reden. De zon brandde, maar de wind deed deugd. In Savignano dronken we een  cola en gebruikten het ijs in onze drinkbussen.

Tijdens het laatste stuk ontmoetten we een Nederlander die dezelfde route reed. Hij was op 9 september vertrokken en reed ritten van 130 km. Stel je voor.

Pietracuta stelde niet veel voor, wel mooi gelegen in de heuvels. Onze b&b leek aanvankelijk onvindbaar want oogde verlaten. Edoch binnenin was hij tip top in orde.

Morgen de eerste echte Appenijnenrit. We zijn er klaar voor.

Jos en Johan.

 

Dag 20:Ferrara-Revenna 97km tot 1691km

Het werd deze morgen een ontbijt onder toezicht van de twee vriendjes uitbaters… eigenlijk een heel vervelende situatie. Voorts geen slecht woord over ons verblijf aldaar. De avond was leuk in deze levendige stad met  veel jong volk. De avondzon gaf de historische gebouwen extra glans.

Ons vertrek uit een stad verliep deze keer vrij vlot en snel maakten we kms op de povlakte. Alles  zo plat als een biljart behalve aan een brug of een dijk. De hitte was draagbaar door het windje dat ons voorts niet stoorde. Even stoppen om te eten, regelmatig drinken en gas geven. Tijdens het eten viel mijn frank: in de koelkast van onze b&b heb ik de bananen en de Marsen laten liggen, miljard! Iemand anders kan er maar gelukkig mee  zijn.

We komen geen noemenswaardige dorpen tegen en dus gaat het vooruit. Tot ik de kaart verkeerd interpreteer en we op en slecht berijdbare dijk terechtkomen. We beseffen pas na een tweetal km dat we mis rijden. Wij dus terug in de andere richting. Daar zien we in de lagune groepen flamingi’s waden. Mooi uitzicht  Even verder moeten we een veerpont nemen. Dan weer verder richting Ravenna. Om 14.30u kan ik ons volgend verblijf verwittigen dat we er aan komen. Vrij vroeg dus, gezien de afgelegde afstand, maken we kennis met ons appartement. We delen dit met een lokale dokter.

Na een douche zoeken we de stad op. In mijn herinnering was dat hier niet veel zaak. Nu viel mij dat best mee. Gezellige straten, voldoende volk en toffe gebouwen. We maakten kennis met de wereldvermaarde mozaïeken. Prachtig gewoon. De dorst won het dan van onze culturele interesse en we vonden zowaar een café met AA bier! Man dat smaakte! Intussen waren de meeste gebouwen gesloten en zochten we een albergo om iets tussen de tanden te steken. We aten lekker, zeer lekker. Daarna een laatste poging om cultureel te doen op weg naar ons verblijf.

De dag werd afgesloten met ons huiswerk en intussen volgden we de match van Anderlecht op ‘hesgoal’ . Morgen is het gedaan met de vlakte en beginnen we aan ons laatste traject doorheen de bergen.

We tellen af.

Jos en Johan.